มีอาวุโสหญิงท่านหนึ่ง บ่นกับพระอาจารย์ว่า “ฉันจะไม่มาร่วมงานธรรมใดๆของสถานธรรมอีกแล้ว”
พระอาจารย์ถามด้วยความห่วงใยว่า “อาจารย์ขอถามว่าเป็นเพราะเหตุใดได้มั้ย”

เธอบอกว่า” ที่สถานธรรม สิ่งที่ฉันเห็นบ่อยที่สุดคือตัวนั้นอยู่ในสถานธรรม แต่พวกเขาก็ได้แต่เล่นมือถือ อยู่ในสถานธรรมสิ่งที่ได้ยินบ่อยที่สุดคือคุยไร้สาระ ยิ่งบางคนก็ได้แต่ห่วงตัวเอง คนเหล่านี้ก็
เหมือนผู้บำเพ็ญจอมปลอมทั้งนั้น

พระอาจารย์เงียบไปขณะหนึ่ง จึงพูดว่า “ได้สิ แต่อาจารย์ขอให้ท่านทำเรื่องสุดท้าย ก่อนท่านตัดสินใจได้ไหม”
เธอพูดว่า “เรื่องอะไรคะ”
พระอาจารย์พูดว่า “ขอให้ท่านถือน้ำแก้วหนึ่ง แล้วไปเดินรอบสถานธรรมสองรอบ แต่อย่าให้น้ำในแก้วมันกระเด็นออกมาแม้แต่หยดเดียว”
เธอพูดว่า”ได้ค่ะ ฉันทำได้” สักครู่เธอเดินกลับมาบอกว่า “ฉันทำหน้าที่ของฉันเสร็จแล้ว”
พระอาจารย์จึงถามเธอด้วยคำถามสามข้อ

1. เมื่อสักครู่ท่านได้เห็นผู้อื่นเล่นมือถือหรือไม่
2. ท่านได้ยินผู้อื่นคุยไร้สาระไหม
3. ท่านได้ค้นพบความผิดของผู้อื่น และดูเขาไม่เหมือนผู้บำเพ็ญจริงหรือไม่

เธอพูดว่า ”ฉันไม่ได้เห็นอะไรเลยทั้งสิ้น เพราะฉันมีจิตเดียว” “จดจ่อ”อยู่บนแก้วน้ำใบนี้ อย่างนี้น้ำจึงจะไม่รั่วออกมา”
พระอาจารย์บอกเขาว่า “เมื่อท่านได้มาถึงสถานธรรม ท่านแค่ต้อง”จดจ่อ”กับธรรมะ ท่านก็จะไม่เห็นข้อบกพร่องและปัญหาของผู้อื่นอีก คนแบบนี้จึงจะเป็นผู้บำเพ็ญที่แท้จริง อย่าให้ตัวเองกับธรรมะ
นั้นได้ห่างเหินและเป็นอุปสรรค เพราะปัญหาของผู้อื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรา แล้วตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่มีปัญญาแบบทางโลกนะ”

จะก้าวผ่านอุปสรรคของการบำเพ็ญได้อย่างไร

🙏 🙏 🙏
พิจารณา
คนเราต้องอาศัยการ “จดจ่อ” ของตนเองอย่างต่อเนื่อง เพื่อรักษาความสัมพันธ์อันดีกับธรรมะ เพื่อ
สร้างคุณธรรมของตนเอง
อย่าได้ให้ผู้อื่นที่ไม่เกี่ยวข้อง ได้มากำหนดการขึ้นลงของอนาคตตนเอง
ชีวิตของเราจะต้องรับผิดชอบเอง ธรรมะที่แท้จริง คือความตั้งใจของตน และไม่ใช่ปัจจัยภายนอก
ใดๆทั้งสิ้น สาเหตุทั้งหมดก็เป็นเพราะตัวเองเป็นผู้ก่อ
♥ บทความนี้ได้ถ่ายทอดหลักธรรมอย่างยอดเยี่ยม ทำให้ผู้น้อยผู้โง่เขลารู้สำนึกแล้ว อนุโมทนา
สำนึกคุณผู้อวุโสที่ได้ส่งให้เป็นวิทยาทาน